Kongehuset digitale julekalender 2020.
Dansk
I den lille bygd Norðragøta ligger et græstækket hus, hvor en bestemt genstand gennem tiden har vakt stor opmærksomhed fra besøgende. En særlig skammel ligner nemlig ved første øjekast en frø, men når man rejser den op, bliver den til en bjørn eller til én fra huldufólket. Nisserne er som bekendt på jagt efter de forsvundne julegaver, som Nissebroderen mistænker, at huldufólki har taget. Og det hemmelige folk, som færingerne også kalder dem, lever i det skjulte – særligt i sten og klipper. Men måske også i gamle træskamler, tænker nisserne?
De ankommer til huset i et voldsomt regnvejr. Næsten på samme måde, som da Christian 10. i 1930 besøgte bygden. Her gjorde skamlen efter sigende stort indtryk på Kongen, og ifølge overleveringerne spurgte Kongen skamlens ejer, en ældre ugift dame ved navn Anna í Súnastovui, om han måtte købe den af hende. Men hun afslog, da det var hendes dyrebareste eje.
I rum efter rum søger nisserne efter skamlen i det gamle hus, som Dronningen i øvrigt også besøgte tilbage i 1984. I hovedstuen er man i færd med at karte garn og strikke trøjer, og i midten står skamlen og ser noget så fredelig ud. Ganske rigtigt ligner den én fra huldufólket, når man rejser den op. Men de to nisser er sikre på, at det ikke er her, julegavetyven skal findes. Nu er gode råd dyre.
Føroyskt
Í lítlu bygdini Norðragøta standa eini flagtakt hús, har ein ávísur lutur hevur vakt miklan ans hjá vitjandi í langsamiliga tíð. Her er ein serligur skammil, sum við fyrsta eygnabrá líkist einum froski, men tá ið hann verður reistur upp, verður hann til eina bjørn ella eitt huldufólk. Nissurnar royna, sum vit vita, at finna horvnu jólagávurnar aftur, sum Nissubróðurin leggur huldufólkið undir at hava tikið. Og loynifólkið, sum føroyingar eisini kalla tey, liva í duldum – yvirhøvur í steinum og klettum. Men kanska eisini í gomlum træskamlum, hugsa nissurnar.
Tey koma til húsini í glopraregni. Næstan sum tá ið Kristian 10. vitjaði bygdina í 1930. Sagt verður, at skammilin hevði stóra ávirkan á kong, og sambært frásøgnini spurdi kongur gomlu gentuna, Annu í Súnastovu, sum átti skammilin, um hann kundi keypa hann. Men hon tók ikki av, tí tað var hennara dýrabarasta ogn.
Nissurnar leita í hvørjum kamari eftir skamlinum í gomlu húsunum, sum drotningin annars eisini vitjaði í 1984. Í roykstovuni karða tey ull og binda troyggjur, og mitt á gólvinum stendur skammilin og sær heilt friðarligur út. Tað passar, at hann líkist einum huldufólki, tá ið hann verður reistur upp. Men nissurnar báðar eru vísar í, at her er jólagávutjóvurin ikki at finna. Hvat er nú til ráða at taka?
Kalaallisut
Asimioqarfinnguani Norðragøta-imi illunnguaqarpoq mamilinnik (issumik) qalialimmik, illunnguullu taassuma iluani pequteqarpoq qangarsuaaniilli pulaartunit tikeraartunillu alutorsaatigineqartaqisumik. Tassa tummarfik immikkut illuinnartoq, takoqqaarlugu allaaneq ajorpoq naraseq, kisiannigooq nappartikkaanni allaaneq ajorpoq nanoq imalt. huldufólkit ilaat. Nissiaqqat poortukkat juullimut tunissutissat tammaagamikkit huldufólkit tigusimassagaat pasivaat. Taakkugooq inuit isertortut, savalimmiormiut ilaannikkut taamatut taasarsimagamikkit, toqqorlutik inuupput – qaarsut ujaqqallugooq akornanniinnerusarput. Immaqaliaa’ aamma tummarfitoqqat iluanni tamakku toqqoqqasaruttortut?, nissiaqqat isumaliorput.
Siallertorsuusoq illunnguamut tassunga apuupput. Soorlu taamani Christiaat Qulingat 1930-mi asimioqarfimmut tassunga tikimmat sila aamma taamaassimasoq. Unnia Kunngip tummarfik taanna takugamiuk alutorsaq, oqaluttuarineqartarporlu Kunngip tummarfiup piginnittuanut niviarsiatoqqamut utoqqarmut, Anna í Súnastovui-mik atilimmut, pisiariumasimagaluaraa. Kisianni Kunngi arnap taassuma itigartissimavaa, pigisaminigooq erlinnarnerpaajummat.
Illutoqqap iluani Dronningip aamma 1984-imi pulaarsimasaani, init tamakkiallugit tummarfitoqaq ujarlugu nissiaqqat qineraluarpaat. Inersuartaani tuluujuliorniarlutik qilattagassiassanik qiviunik ilaartoqarsimasoq takuneqarsinnaavoq, inip qeqqani tummarfik soorlu sunnguamik eqqasuuteqanngivissutut inissinneqarsimavoq. Ilumut napparaanni allaanngilaq huldufólkikkormioq. Nissiaqqalli paasivaat juullimut tunissutissanik tillittoq tamaaniinngitsoq. Taavami qanoq iliussappat?
English
In the small village of Norðragøta, there is a grass-roofed house where a certain object has attracted lots of attention from visitors over the years. The object is a special stool that, at first sight, resembles a frog. But, when you raise it up, it turns into a bear or into one of the huldufólk. As we know, the elves are searching for the missing Christmas gifts, which the Elf Brother suspects have been taken by huldufólki. And the hidden people, as the Faroese also call them, live in secret – particularly in rocks and stones. But the elves think that maybe they also live in old wooden stools.
They arrive at the house in a terrible rainstorm. It was almost the same when Christian the 10th visited the village in 1930. By all accounts, the stool made a big impression on The King, and, according to stories handed down, The King asked the stool’s owner, an older, unmarried lady by the name of Anna í Súnastovui, if he could buy it from her. She declined, as it was her dearest possession.
In room after room, the elves look for the stool in the old house – which, by the way, The Queen also visited back in 1984. In the main room, people are at work carding yarn and knitting sweaters, and in the middle of the room, the stool stands, looking quite harmless. And, sure enough, when it’s raised up, it looks like one of the huldufólk. But the two elves are sure that the Christmas gift thief is not here. Now, they’re really in a jam.